Emret Allah'ım!

Uçağa biniyoruz.

Kafile başkanımız diyor ki;

Uyumayın, yol boyunca zikir ile meşgul olun, mübarek şehri tekbirlerle karşılayın.

Gece 2’de uçağa binmişiz ve İstanbul aktarmalı olarak Mekke’ye geçeceğiz. Tüm gece ayaktayız ve ben zaten 2 ev taşımış 49 kiloya düşmüş biri olarak kendimi taşımaya zorlanıyorum.

Hocamızın dediği gibi karşılayamıyor, uykuya yenik düşüyorum. Zaten öyle bir dünya telaşı ve karmaşasının içinden çıkmışım ki umreye gittiğim pek de farkında değilim.

Önce Kıbrıs’a gitmiş, Lefkoşa’dan Girne’ye taşınmışım. 

Dinlenemeden tekrar Ankara’ya uçmuş, Ankara’daki evi taşımışım.

Ankara’daki evde ise bir sürü tadilat işi var. Ustalar bizi o kadar yoruyor ki keşke Selim Bey’den izlediğim kadarı ile kendim yapsaydım bile diyorum. Ciddi ciddi bunu düşünüyorum.

En son evden çıkarken usta rögar girişini tam oturtmadığı için aşağı kata su akıyordu ki anahtarı ustalara bırakıp yola çıkıyoruz. Nasıl bir hengâmeden çıktığımı az çok anlamışsınızdır.

Bu kaostan sonra umre bizim için tam manasıyla dünyadan kaçış oluyor.

Uçaktan iniyoruz, otelimize geçiyoruz. Yerleştikten sonra grupça yürüme mesafesinde olan Kâbe-i Muazzama’ya doğru yol alacağız.

Ama hala ve hala olayın farkında değilim. Aval aval etrafımı, grubumuzdaki insanları izliyorum.

Yürümeye başlıyoruz. Kulaklıklarımızı takıyor, hocamızın komutlarına göre hareket ediyoruz.

Hocamız bizi Kral Abdülaziz Kapısına doğru götürüyor. Girmeden diyor ki;

Başınızı önünüze eğin, girişte Kâbe-i Muazzama kısmen gözükeceği için ilk görüşü kaçırabilirsiniz, ben diyene kadar başınızı kaldırmayın.

Hocamızın ilk görüş dediği yıllardır dua ile ilgili hadis-i şeriflerde, vaazlarda duyduğumuz duanın kabul olunmasına sebeplerden birisi; Kâbe-i Muazzama ilk görüldüğü zaman.

Ne dua edilirse kabul olunacak, diye müjdelemiş Peygamber Efendimiz.

Duam belli, çok önceden, daha tura yazıldığımız sıralarda duamı hazırlamışım.

Başımız önümüzde yavaş yavaş 

• Lebbeyk Allâhümme lebbeyk,lebbeyke lâ şerîke leke lebbeyk,innel hamde venni’mete leke vel mülk,lâ şerîke lek,

diye telbiye getirerek yürüyoruz.

Emret Allahım!

Emrine Amedeyim!

Senin ortağın yoktur, hizmetine geldim. Hamd ve nimet senindir. Mülk senindir, ortağın yoktur.

Emret Allah’ım dedikçe yolda daha da küçülüyorum. Günahlarımın ağırlığı altında sürünürcesine hocanın durun dediği yere kadar geliyorum.

Başımı birazcık kaldırırsam gözlerimin önüne serilecek, biliyorum. 

Duamı dilimin ucuna getiriyorum. Hocamız bir şeyler söylüyor ama idrak demiyorum çünkü heyecandan ölüyorum. 

Ve sonunda diyor ki, 

başlarınızı kaldırabilirsiniz.

Kaldırıyorum.

Görüyorum. Öylece kala kalıyorum. Aylar aylar öncesinden hazırladığım dua yel olup gitti.

Yemin ederim o an lal oldum. Ne bir şey düşünebildim, ne bir şey söyleyebildim. Âşık oldum, inanılmaz bir şekilde büyülendim. 

Gözlerimi dahi kırpamadım. Sonunda kendime gelip duamı ettim ama gidip duvarlarına sarılmak, koca Kâbe’nin dört köşesini kısacık kollarımla kucaklamak istedim, sanki mümkünmüşçesine…

Hayatımda unutamayacağım bu anı ne dilimle anlatabilirim, ne de yazıya dökebilirim.

Benim için Kâbe-i Muazzama binlerce insan halkasının ortasındaki siyah bir yapıydı, o kadar.

Gitmeden önce minicik sandığım yer karşısında küçüldükçe küçüldüm. Kocaman Kâbe’nin etrafında küçücük bir kulcağız olarak dönüp durmaya başladım.

Devam edecek…