Ben Geldim, Ya da Biz Geldik

İlk olarak Instagram'dan yazmıştım ama buradan biraz daha detaylı anlatmak istiyorum. Buradaki samimiyetimiz daha farklı sanırım.

2 ay olmuş sanırım.

Offf! Ne kadar uzun zaman.

Hiç iyi olamayacakmışım gibi hissettiğim koca iki ay.

Sürpriz, beklenmedik bir hamilelik içinde buldum kendimi. Ve sanırım zihnim hazır olmadığı için vücudum da aşırı tepki verdi. 

Regli döngülerim çok düzenli olduğu için 4. günde hamile olabileceğimi anladım ama konduramadım. Aşıdan dolayı mı acaba diye düşünürken 2 tane test de yapmışken doktora gidene kadar bir yanlışlık olmalı dedim, durdum. 

Hamilelik hastalık değilmiş.

Yalan!

2 aydır bir ayağım hastanede. 49 kiloya düştüm.

Ağır seyreden bir Hiperemezis gravidarum yaşıyorum. Yani su içsem kusuyordum. Serum ile beslendiğim bu süreçte tavana bakmaktan başka bir şey yapmadım sanırım.

Serum sonrası biraz toparlayınca boğazımdan sadece az bir peynir ekmek yiyebiliyordum. O kadar. 2 ay boyunca her gece rüyalarımda yemek gördüm. Öyle de acıklıydı.

Çekmeyen bu olayı anlayamıyor, ben de çekmesem anlayamazdım muhtemelen. Annem, teyzelerim, hatta anneannem de benim gibi yaşamışlar hamilelikliklerini. Anlatırlardı da, ama anlayamamışım. Hatta annemi üniversite hastanesinde nadir vaka olarak anfide öğrencilerin yanına taşımışlar da annem iyi bir ağlamış, kendi çektiğim yetmiyor beni bir de buralara taşıdılar diye.

Hayalim Babaannem gibi bir hamilelik yaşamaktı. Nitekim babaannem en son halama hamile olduğunda 30'lu yaşlarında gebeliğinin 6. ayında ben menepoza girdim galiba diyerek doktora gitmiş de öyle öğrenmiş. O kadar rahat bir hamilelik geçirmiş, farkına bile varmamış. Ben 4. haftada yemekten kesilip yediğimi midemde tutamaz oldum. 

Buna da hamdolsun. Tek tesellim bebeğimle alakalı bir sıkıntı olmadı da sadece kendimle uğraştım, gerçi hala da uğraşmaya devam ediyorum.

Yeğenim gördüğüm en mutsuz hamile sensin dedi bana. 

Aman dedim ben hangi mutluluğu dibine kadar yaşadım ki. Nişanlılık dönemimi bilirsiniz. Hamileliğimi de bir o kadar acıklı karşıladım işte. Mode on: Acıların çocuğu.  

Günde beş tane bulantı hapı içtiğim şu günlerde seruma bağlılıktan kurtulduğum için bir nebze daha iyiyim ve aaa diyorum anne olacağım ben.

Anayım ben ana is loading.

İlk aylarda duygusal olur hamileler diyorlar. Hiç öyle olmadı. İlk aylarım sadece ne zaman iyileşeceğim diyerek geçti. Duygudan eser yoktu. Şimdi biraz daha işin gerçeğini anladım bu seferde Allah diyorum hayatım kökünden değişiyor, daha ben evli olma fikrine alışamamışken ingaaalar ingalaaar. Yaşasın!   

Kendime çok düşüp bebeğime sevinemedim, onu dışladım gibi hissedip biraz vicdan yapıyor olsam da telafi edeceğime inanıyorum. Bunun da üstesinden geliriz annem. 😜

Neyse nişanlandığımda da size balonlar patlatıp gülücükler saçarak haber vermemiştim. Hamileliğim de böyle oldu.

Beni de böyle sevin.