Şükür Ne Demek?

Kimseyi küçümsememek lazım.
Ben bundan ne öğrenebilirim ki diye ötelememek lazım.
İzlediğimiz, gördüğümüz, duyduğumuz her şeye de acaba ben bundan ne öğrenebilirim diye bakmak lazım.

Bunlar tavsiye niteliği taşıyor ama İmam Azam Hazretlerinin yolundan giderek, bal menkıbesi misal, kendim uyguladığım için rahatlıkla yazıyorum.

İmam-ı Azam Hazretlerinin Bal menkıbesini duymayanlar için şöyle bir özet geçeyim;

Zaman o dur ki, bir çocuk varmış ve bal yediği zaman vücudunda yaralar çıkıyormuş. Bal tüketmemesi gerekiyormuş ama balı çok seven bu çocuğa anne babası laf dinletemiyormuş.

Anne babası ne yapsak ne etsek diye düşünürken İmam-ı Azam Hazretlerine gidelim, çocuğumuza sen nasihat et diyelim, demişler.

Gitmişler de.

Ama Büyük İmam, onlara demiş ki, 

40 gün sonra gelin.

Şaşırmışlar, ama nasıl itiraz etsinler, 40 gün sonra gelmişler. 40 gün sonra geldiklerinde İmamı Azam çocuğa nasihatte bulunmuş, 

-Bal yeme evladım.

Çocuğun ailesi bu kadar mı yani diye düşünerek şaşırmışlar ve evlerine dönmüşler. Ama o günden sonra çocuk bir daha ağzına bal sürmemiş. Ailesi hikmetinden sual etmek üzere İmam'ın yanına gelmiş ve şu cevabı almışlar;

İlk geldiğiniz gün ben de bal yemiştim, kendi yaptığım bir şey için başkasına yapma demenin bir faydası olmazdı. Vücudumdan balın tesirinin gitmesi için de 40 geçmesi gerekti, demiş. 

Başlıkta girdiğim mevzudan biraz kopuyorum ama bu 40 günün esrarı da çok ilginç! Evliyaullah evlendiği zaman 40 gün boyunca eşleri ile zifaf yapmazmış ki eğer geldiği evde hataen de olsa haram yemiş ise o lokmanın tesiri vücudundan atılsın, ola ki ilk günden hamile kalırsa çocuklarına haram lokma sirayet etmesin isterlermiş.

Konuya geri dönersem;

Geçen aylarda Youtube zaman akışında karşıma Burcu Esmersoy çıktı. Hatunu sevmem, bana pek bir şey katabilecek, dinlemem gereken bir konu olduğunu da düşünmedim ama dur bakalım, ne diyormuş diyerek videoyu açtım. Konusu neydi hatırlamıyorum ama parmaklarından birine Arap harfleriyle şükür yazan bir dövme yaptırdığını ve şükretmeyi unutmamak için görünen bir yere yaptırdığını söyledi. Hatun şükretmeyi bu kadar önemsediği ve bu kadar çok şükrettiği için her yönden müreffeh bir hayat yaşıyordu demek, diye düşündüm.

Kendimden o kadar utandım ki! Yemin ederim, utanmakla utandım, milyonlarca kere!

Hayata duruşunda odak noktası İslamın gerekleri olmayan bir kadın, şükrü unutmamak için böyle çabalarken ben acaba neden hayatım yolunda gitmediği, çoğalmadığım, yerimde saydığım için dertleniyordum ki! Ben şükrü onun kadar hayatımın ortasına oturtmuş muydum? Nelere şükrediyordum? Ne kadar şükrediyordum? 

Ve en önemlisi şükretmek için illaki büyük şahane muhteşem şeylerin olmasını beklemem mi gerekiyordu? Gerekiyorsa eğer, bu yüzden daha çok bekleyişim vardı.

Dünyadaki tüm "daha çok beklersinlerin muhattabı" bendim, bence.

Bir şeylerin çoğalması ve büyümesi için daha küçük boyutlardayken şükretmeye başlamak gerekiyordu, en ufak şeye de şükretmek gerekiyordu. Şifreyi çözmüştüm.

Yemin ederim, o günden sonra, arada hala unutsam bile, küçücük şeylerden başlayarak büyük şükürler etmeye başladım. Gözümle gördüğüm farklar yaşıyorum. 

Burcu Esmersoy bana hayatımı değiştirecek bir ders verdi ya da ben bu dersi almak için doğru zamanın gelmesini bekliyormuşum, bilemiyorum. Belki de bu yazı sizin için o doğru zaman.

Not: Fotoğraftaki eşek ile kendime!