fazla mütevazilik kibirdendir

Geçenlerde uzun süredir irtibat kuramadığım lise döneminden bir arkadaşımla şans eseri irtibata geçtik, telefon aracılığıyla...

Ve sanırım son görüşmemiz oldu. Anlatayım;

Çok halim selim, kendi dünyasında, iyi niyetli, çocukları aşırı seven bir kızdı. Klasik bir karakteri vardı, ben böyle tarif edince bile eminim sizin kafanızda benzer birisi canlanmıştır. 

Dersleri zayıftı, haylazlığından değil de uğraştığı halde yapamayan biriydi.  Buna üzülür, kendini kafasız olmakla suçlardı. Pek fark edilmeyen biriydi lakin ben çok severdim. Çoğu zaman derslerine yardım eder, anlayamadıklarını izaha çalışırdım.

Dedim ya, popüleritesi yoktu, hatta belki bana maddi anlamda katacak bir şeyi de yoktu ama vefası vardı, iyi niyeti, güzel kalbi vardı. Bu anlamda "ölümüne kanka" muhabbetlerimiz olmasa da sıkı bir gönül bağımız vardı.

Sonra herkes başka yerlere dağıldı, benim facebook kullanmıyor oluşum, telefon numarımı değiştirmem ve dahi üzerine bir de telefon fobim, nefretim, derken irtibatımız tamamen koptu.

Sonrasında mezunlar adı altında bir What's App grubuna eklenmem neticesinde kendisini yıllar sonra ilk kez profil fotosunda gördüm.

Gördüm ama tam olarak anlamlandıramadım. Yanında yaşları birbirine yakın 3 tane çocuk vardı, hani en büyüğü 5-6 yaşlarında olmak üzere.

Özel olarak yazışmaya başladık. Ne var, ne yok klasik konuşmalardan sonra evlendiğini öğrendim, e şaşırmadım, yaşıtlarımın oğlu askere gidecek oldu, malum. Profildeki fotoğraftan yola çıkarak hangisi seninki, dedim.

Hepsi, dedi.

Hadi, ya dalga geçme, hangisi seninki, diğerleri yeğenin değil mi, dedim.

Vallahi benim, dedi. 

Liseden sonra hızla evlenip aralarında 15-18 ay olacak şekilde hızla da çocuk sahibi olan arkadaşım adına sevindim. Genç yaşta anne olmak, hem de 3 çocuğun annesi olmak, benim asla cesaret edemeyeceğim inanılmaz saygı duyduğum ulvi bir meziyet.

Bana neler yaptığımı sordu, ona bitmek bilmeyen okul hayatımdan bahsedince ne ara bu kadar çok şey okudun, dedi.

Dedim, sen 3 tane çocuk yaparken ben de bunlarla uğraşıyordum, işte.

Buradan sonra ip koptu.

Bir şeye bozulduğunu anladım ama anlamlandıramadım. Sonra düşündüm ki onun 3 tane çocuk yaparken benimse kariyer yapmış olduğumu söylemem, onu küçük görmüş gibi bir durum ortaya çıkarmıştı.

Halbuki ben kendi yaptıklarımı küçümseyip onu yüceltmek istemiştim ki gerçekten böyle düşünüyorum. Zira bugün 3 tane daha üniversite bitirmek için hiç üşenmem ama bir çocuğun mes'uliyeti bile benim gözümde büyüyor.

Diyeceğim şu ki, bazen mütevazılıkta o kadar ileri gidiyorum ki karşımdaki benim onunla dalga geçtiği ve kibirlendiğimi sanıyor. Ve ben bu durumdan dolayı sevinsem mi üzülsem mi bilemiyorum. Belki de başlıktaki cümle beni anlatıyordur.