Bu Hatunun Biyografisini Yazacağım!

Babaannem müderris olan dedesinin eğitiminden geçerek annesi gibi hoca olmuş, ama annesinden farklı olarak Tevhid-i Tedrisat konunu sebebi ile diplomasız kalmış.

Size babaannemin talihsiz hayatını şurada anlatmıştım, en çok okunan yazılarımdan birisidir. 

Geç evlenen, kendi güzel, kaderi çirkin olan bu kadın, kocasının onu terk etmesi üzerine 3 çocuğu ile yalnız kalınca kendini mahallenin çocuklarına Kuran-ı Kerim öğretmeye adamış, ücretini ahirette almak üzere.

Yıllarca bıkmadan, usanmadan bu gönüllü işini sürdürmüş. Mahallesinde ona Hoca Teyze derler. Hoca teyze aşağıya, hoca teyze yukarıya. 

Hoca teyze kendi ilminin mukabili olan diplomayı alamamış belki ama üç çocuğuna da hem maddi hem manevi ilimleri okutturarak diplomalı yapmayı başarmış.

Ana öğünü süte doğranmış ekmek olan 41 kiloluk bu kadından daha önce de bahsettim ki daha bahsetmediğim belki bir gün biyografisini yazarsam diye beklettiğim nice hikâyeler var.

Bugün size hikâyesinin son bölümünü yazacağım.

Bu acıklı hikâyenin sonunda başkahraman, 41 kiloluk dev, ıslak gözlü, hüzünlü kadın yaşadıklarının büyük bir bölümünü unuttu. Şimdilerde benim 8 yaşında olduğum hallerimi hatırlayıp babama benim nerede olduğumu soruyor, bu kadın kim diye beni işaret ediyor. Ara sıra “gurban olurum seni verene” dediği günlerdeki bakışlarını atıp hafızası normale döner gibi oluyor. Ya da böyle bir şey olmuyor ben böyle olduğunu sanmak istiyorum, bilemiyorum.

Babaanne bana dua et, dediğimde;

Allah işini gücünü rast getirsin, diyor.

Belki son kez, belki sondan birkaç kez önce…

Yaşlılar kötü kokar diye yalan söylüyorlar, mis gibi kokuyor. Ama bir kucak. Gittikçe küçülüyor. Biliyorum, bunlar onu son görüşlerimiz. Ama en çok neye üzülüyorum biliyor musunuz?

• Keşke unutmaya baştan başlasaydı, çünkü en kötü günleri hayatının başında yaşadıklarıydı.