Evlilik Hikayeleri "Evin Küçük Kızı"

Kaç gündür üst üste benim evlenememe hikayelerimden bunaldığınızı düşüyorum. Artık mutlu sonlu bir hikaye okumanın vakti gelmişti diyerek bu haftaki evlilik hikayesine geçiyorum.

Bu haftaki hikaye biraz gizemli ve ayrıntıları paylaşmaktan imtina eden ebeveynler zihnimde bir çok senaryo yazmama neden oldular. Bakalım siz ne düşüneceksiniz?

Hikaye Güneş Akın'ın anne ve babasına ait. Allah iki cihanda mutluluklarını daim etsin.
Bu güzel hikayeyi bizle paylaştığı için çok teşekkür ediyor sözü ona bırakıyorum.

Bu hikâyenin başlangıcı neresi, kim kimi nerede, ne zaman, görmüş, nasıl olmuş, bilmiyorum, bizimkiler pek anlatmaz, utanırlar. 

Ben de bildiğim kadarını anlatmaya çalışayım.
Anne ve babam aynı ilçede büyümüşler, farklı mahalleler, farklı hayatlar…

Annemin ailesi zamanın zenginlerindenmiş, evlerinde hep ilçenin ilkleri olmuş. İlk telefon, ilk televizyon, falan. Mahalle sakinleri gelip onların telefonundan konuşurlarmış yakınlarıyla.. Annem ise 5 çocuktan 4. ve evin son kızı. (3. Kızı)

Baba tarafı o zamanlar çiftçilik-hayvancılıkla uğraşan elindekilerle geçinmeye-evlerine bir kat daha yapmaya çalışan insanlar. Babam 3 kardeşten en büyüğü, evin sorumluluğu onun üzerinde. Hasat zamanı okula bile gidemeyen insan.

Bu iki farklı mahalleden o zamanın tabiriyle iki farklı dünyanın insanı aynı liseye giderler. Babam annemin iki dönem üstü ve teyzemle aynı sınıftalar. (Bana kalırsa her şeyin başladığı yer lise zamanları ama babama ima etmeye çalışsam konuyu değiştirir:) annem ise daha o zamanlar bi’ sürü talibi olan zengin bir ailenin ela gözlü, en küçük kızı.

Lise zamanları gel zaman – git zaman biter. Babam İstanbul’a üniversite için gider. Annem ise o dönemler malum başörtüsü sorunu yüzünden üniversiteye başlamaz ama gel gör ki İstanbul’a çalışmaya gider.

Anneme il içi ve dışı birçok talip olur. Ama dedem biricik kızına hiçbirini uygun bulmaz. İl dışından hatta ilçe dışından olanlar ise konuşulmaz bile çünkü dedem kızlarını yanından ayırmayacaktır. Babam üniversite için İstanbul’a gidince babaannem de bir taraftan babam için kız bakmaya başlar ama nafile daha babama konuyu açamadan babam İstanbullardan babaannemi arayıp anneme görücü gönderir.

(Yahu sen kızı nerden gördün de taa oralardan görücü gönderiyorsun kıza diye sormazlar mı? Sorarlar tabi, ben sordum ama bizimkilerden her zamanki gibi cevap alamadım. O yüzden bu işin lisede başladığını düşünüyorum, ama nerdeeee bana hikâyenin tamamını anlatacak anne-baba, ancak kaçıyorlar? :) )

Ve doğal olarak ilk olumsuz cevaplarını alırlar. Annemi ne doktorlar ne mühendisler istemiş o zamana kadar, dedem el bebek-gül bebek büyüttüğü kızını vermemiş tabii ki. Babaannem babama haberi verir, başka kız bakalım diyemeden babam tekrar gidin der. Tekrar giderler istemeye cevap belli: HAYIR.

1 hayır, 2 hayır bilmem kaç hayır. Hatta annemin babası artık gelmesin bunlar, ne gelip duruyorlar, cevap vermedik mi, diye kendi kendine kızmaya başlamış. İki taraflı onaylanmış rivayetlere göre babamlar annemi 40-50 kere istemeye gelmişler (gel de altını karıştırma ama nafile hep no comment !!) Babam babaannemin diğer kızlara bakalım demelerine hep tekrar gidin demiş. Annemin babası  da hep reddetmiş.

Sonra bir gün dedemin bir arkadaşı vefat etmiş. Arkasında henüz evlendiremediği kızı kalmış. Annemin babası çok sert bir adamdır ama o gün işte nasipten öte yol gitmez derler ya annem ve babam birbirlerinin nasiplerinde varmış ki dedem yürek burukluğu ile son kızımı da evlendiremeden gözüm açık giderse, demiş, annemi çağırmışlar -konuşmuşlar sonra da vermiiiş -gitmiiiiş.

Babamın okulu bitmiş, askere gitmiş yani uzun bir nişanlılık döneminden sonra evlenmişler ama nişanlılık dönemlerinin çoğunu İstanbul da geçirmişler yine ayrıntı vermiyorlar… :) 3 çocukları oldu ben en büyükleriyim. Mutlu, huzurlu, sağlıklılar çok şükür…

Bir de değinmek istediğim bir nokta var dedem şehir hatta ilçe dışından gelen talipleri konuşmadan reddediyordu ya hani kızlarımı dışarı vermem diye 3 kızını da aynı ilçeden ailelere verdi ama büyük söz etmiş anlaşılan ki hepsi kendinden maalesef kilometrelerce-saatlerce uzakta, Türkiye’nin dört bir yanına dağılmış durumda. Hatta bir ara teyzelerimden biri 8-9 yıl yurtdışındaydı uzun süre ziyarete bile gelemediler. Yani konuşurken gerçekten iyi düşünmeli…

Annem ve babamın aralarını dolduramadığım hikâyesi bu kadar. Kimsenin aile huzuru bozulmasın, anne-babalarını başlarından eksik etmesin, henüz evlenmemiş olanlara da hayırlı, huzurlu, sağlıklı yuvalar nasip olsun inşallah temennileri ile sözü kapatırken bu sayfanın sahibesi Nabrut’a teşekkürler ederim. Yazdıklarını keyifle okuyorum.

Not: Siz de kendizinizin ya da anne babanızın hikayesini bizimle paylaşırsanız çok mutlu olur keyifle okuruz. Bana nabrutvebiz@gmail.com adersinden ulaşabilirsiniz.

Not: Siz de hikayenizi bizimle paylaşmak isterseniz ki çok mutlu oluruz, nabrutvebiz@gmail.com adresinden benimle iletişime geçebilirsiniz.
Yazı dizisi:

Görücü usulü evlilik nedir?

Görücü usulü evlilik "Usulü"

Görücü usulü evlilik hakkında bilinmeyenler

Evlilik Hikayeleri  1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, Sekiz, Dokuz, On (Sekizinci hikayenin devamı), on bir,  on iki, on üç, on dört, on beş, on altı, on yedi