Uçak Rötar Yapınca

Geçen defa Ankara uçağım yarım saat rötar yaptı. Rötar esnasındaki vakti –yanıma kitap almayı unuttuğum için- etrafıma bakarak geçirdim.

Yanına oturduğum çift ilk defa Kıbrıs’a gelmişler. Sevmişler, ama yaşanacak yer değil sadece tatil için uygun diye fikirlerini beyan ediyorlar. Onları dinliyorum ama bu esnada gözüme bir adam takılıyor, hayır kafasını kaldırmadan kitap okuyan değil, onun hemen arkasındaki koltuklarda oturan orta yaşlı, kır saçlı biri. Onda dikkatimi çeken şey hüzünlü bakışları. O kadar kederli ki ağladı, ağlayacak. Herkes bunu fark etti mi, sadece ben mi farkındayım bilemiyorum. Adam ara sıra elleri ile başını sıvazlıyor, başı yere doğru bakıyor ve koltuklara yaslanmış değil de koltuğun ucuna doğru oturmuş, neredeyse düşecek.

Sonra anons yapılıyor. 

Ankara uçağı yolcuları için son çağrı. Kalkıp kuyruğa dâhil oluyorum. Koltuğumu buluyorum, el bagajımı yerleştiriyor, yerime oturuyorum.

Ve o hüzünlü, dünyanın tüm dertlerini omuzlarına yüklemiş gibi dolaşan adam yan koltuğuma oturuyor. Acaba bu yolculuktan ne öğreneceğim merakı ile cam kenarında olan koltuğumdan dışarıya bakmaya başlıyorum. Uçak önce hızlanıyor ve birden havaya kalkıyor. Her zamanki gibi tam da o anda başım dönüyor, midem bulanıyor. Uçak yolculuklarını hiç sevemeyeceğim sanırım.
Hostesler bir şey ister misiniz diye ikram için dolaşırken bu hüzünlü adam bir bira istiyor. Bira geldiğinde bana dönerek kusura bakmayın çok para kaybettim de, diyor. Birasını içmek için benden izin istiyor. İzin almamış, böyle bir incelikte bulunmamış olsaydı bile ne içtiği beni ilgilendirmez, rahatsız olmazdım. Ama izin alıp böyle bir nezakette bulunması, dini tercihlerime saygı duyması onun bira içme tercihine saygımı kat kat arttırıyor. Adam, insaniyetin; din, dil, ırk, mezheple alakası olmadığının kanıtı gibi yanımda oturuyor.

Birayı içtikçe biraz daha gevşeyip bana kumarda çok ama çok kaybettiğinden bahsediyor.

Adamın neden hüzünlü olduğu da böylece ortaya çıkıyor. Kim kazanıyor ki kumardan diyorum. Haklısın, diyor. Sohbeti uzatma niyetinde değilim. Çünkü bu durumu teselli etmeye yetecek cümlelerim yok. Uçak iniyor, el bagajımı alabilmem için bana yardım ediyor. Ve pasaport kontrolüne doğru gidiyoruz. Sonra freeshop da görüyorum bu hüzünlü adamı. Çikolata alıyor, muhtemelen vicdan azabını kat kat arttıran çocuklarına götürmek üzere...