Tek Başınalık Yalnızlık Değildir.

Şu aşağıda alıntıladığım yazıyı okuduğumda bir çok şeye farklı açıdan bakmaya başladığımı söyleyebilirim. O yüzden sizinle paylaşmadan edemedim.
Şunu da ekliyorum;
evet, tek başınalık yalnızlık değildir, ama tek başına yaşayabilmek, bu güce sahip olmak insanı yalnızlaştırır.

Tek başına doğar, tek başına ölürüz. Tek başına olmak insanın doğasıdır. Ne var ki, tek başınalıkla yalnızlığı kavram olarak birbirine karıştıran insan panik duygulanım yaşar ve doğasını yaşayamaz. Anlamadan farkında olmadan tek başına yaşıyor insan zaten... Sosyal rolleri ile yalnız kalmıyor. Aile içinde, arkadaş ortamında, iş yaşamında... Yalnız değil ama tek başına! Tüm duygu ve düşünceleriyle tek başına.
Tek başınalık ilişki kuramamak anlamına gelmez. Aksine tek başınalığını yaşayabilen birey en sağlıklı ilişkileri yaşayabilen insandır. Tek başınalığını güçlendiren birey, kendisini iyi tanır, kendi varlığı ile kendini besler, bireysel gereksinimlerini belirler ve yaşamın her anını kendisine katkı sağlayabilecek keyif aldığı şeylerle doldurur. Birisinin kendisini tamamlamasına ihtiyacı yoktur, o zaten tek başına tamdır, ilişkilerinde köle olmaz karşısındakini de köleleştirmez, beklentilere boğulmuş bir ilişki içinde yok olup gitmez.

Tek başınalığını güçlendirmiş bireylerin ilişkileri, ıstırap ve acıdan değil, koşulsuz sevgiden beslenir, ilişkide taraflar birbirlerinin sahip oldukları özelliklere saygı duyarlar ve sadece nesneyi, huzuru, sevgiyi, yaşanılan anın güzelliklerini paylaşırlar...
Bu duygular güvenle beslenip büyüdüğünde tek başınalığını başarabilen insanların kurdukları ilişkinin karakteri de olağanüstü sağlık olacaktır; çünkü bu tür ilişki korkudan doğmaz, bu yaşamın ta kendisidir. Sevgiyle..
uzm.klinik psik.sosyolog aile dansm. Betül Çeliköz