Telefon Fobisi

Telefonda konuşma fobim var.
Daha doğru ifade etmem gerekirse telefonu açma fobim var.
O telefon çalar, ben ona bakarım, o bana bakar. Bazen ya da tamam itiraf ediyorum:
yüzdeye vurduğumda; telefonumun sesi %90 kapalı olur.

Konuşacak bir şey bulamamaktan çekinmek ve benzeri durumlarım yok, açtım mı uzun zamanlı sohbet edebiliyorum aslında. Benim en büyük sorunum telefonda harcadığım vakti boşa geçen zaman olarak görmem. 

Bundan bir kaç yıl öncesine kadar bu halimden utanıyor, bunu bir ruh hastalığı olarak değerlendiriyor, telefonlarını açmadığım insanlara karşı bin bir bahane buluyordum.

Sonra benim gibi bir çok insanın olduğunu hatta ve hatta bunun sosyal anksiyete bozukluğu ile ilişkili fobik bir hastalık olduğunu öğrendim.
Amaaaan ben gibi hasta ruhlu bir çok insan varmış deyip bununla yaşamayı öğrendim. Çözmek yoluna rücu etmedim açıkçası.

Sanıyorum ki, bu telefon fobyanın oluşum sebepleri herkeste farklıdır.
Benim bu halime sebep olduğunu düşündüğüm olaylar arasında arasında;
-aradığımda 3-4 saat konuşup susmak bilmeyen, benimse nezaketen bi' kapatın artık diyemediğim canım arkadaşlarım,
-bir defasında telefonda çok kötü bir haber almam,
-başka bir defasında telefonda, yaşadıkça asla unutamayacağım ve hazmedemediğim sözler işitmem, 
-şimdi burada anlatamayacağım başka bir olay,
olabilir.

Belki hiç biri de değildir. Çünkü bir insanın mimiklerini görmeden konuşmaktan hoşlanmıyorum.
Belki bu da bahanem...

Hepsinin ötesinde konuşmayı çok sevmeyi, saatlerce onu bunu arayıp telefonda konuşmayı, bi' duyduğumu on ildeki arkadaşlarıma anında yayıp rahatlamayı bende isterdim.
Ama kesseniz dere gibi sır akar benden.